Gravity

Gister was ik precies een maand terug in Nederland. Toch wil ik graag mijn verhaal afmaken. Het voelt enorm gek om terug te zijn in Nederland, maar ook weer heel normaal. Of mijn reis nooit heeft plaatsgevonden. Ik moet het voor mezelf nog een plek geven en dat duurt langer dan verwacht. Ook al is het misschien een enorm lange vakantie, de eerste keer alleen zolang op pad doet toch wat met je. Bovendien wil ik nu eigenlijk alleen maar meer zien van de wereld.

De tweede maand in Nepal

Ongeveer twee en een halve maand geleden stond ik op een brug op enorme hoogte klaar om te gaan springen. Springen? Springen is misschien ook niet het goede woord, er af stappen was het eigenlijk. Ik heb namelijk de hoogste schommel in de wereld uit geprobeerd met een vrije val van 7 seconde. Of ik het nog een keer zou doen? Nee dankjewel, ik dacht dat ik doodging. Al kan ik nu wel zeggen dat ik precies weet hoe krachtig de zwaartekracht voelt. Met een enorme snelheid raas je naar beneden terwijl je door de enorme druk niet kan gillen, al zou je dat het allerliefste willen doen (ik althans). Toen het touw eindelijk aan me trok en ik rustig een paar keer heen en weer schommelde, voelde ik de adrenaline door me aderen stromen. Wat een opluchting: ik was niet dood (Ja tuurlijk..). En toen kon ik eindelijk genieten van het schommelen, maar voor ik het wist was het alweer voorbij.
Tot ik na een uur weer op die brug stond, dit keer voor de bungee-jump.Waar ik dus absoluut geen zin in had. Ik trilde aan alle kanten en wou absoluut niet nog een keer die bijna dood ervaring. Met trillende stem vroeg ik aan de man, die de kabels aan mijn voeten aan het vastmaken was, 'Gebeuren hier eigenlijk ook wel eens ongelukken?'. De man keek me lachend aan: 'Tuurlijk niet! Anders zouden we dit allang niet meer mogen doen.' Niet echt gerustgesteld door het antwoord stond ik vervolgens weer op het randje. Dit keer moest ik niet stappen, maar duiken. Ik wou dus echt niet, maar ik had het al betaald. De man duwde me ervan af en... Het was geweldig! Veel minder eng dan die stomme swing. Als een vogeltje duik je naar beneden en wordt je door het elastiek nog een paar keer omhoog getrokken. De kick is onvoorstelbaar en omdat de vrije val niet zo lang duurt kan je veel meer genieten. Kortom voor mij geld: canyon swing Nee, bungee Ja!

Maar genoeg over de Bungee, door naar Pokhara. Voor oud&nieuw had ik een paar dagen vrij genomen om een kijkje te nemen op het straatfestival in Pokhara. Om daar te komen moest ik eerst terug naar Kathmandu en sliep ik een nachtje bij mijn gastfamilie. Jammer genoeg waren er heel veel vrijwilligers. Er was daardoor geen vrij bed meer voor mij. Natuurlijk was er een oplossing en werd er een matje in het kantoor voor me neergelegd. Er zijn echter geen verwarmingen in Nepal. Ik had niet veel warme kleding mee, omdat Pokhara warmer was. Ik heb die nacht geen oog dicht gedaan door de kou. In mijn achterhoofd hield ik dat het een goede oefening was voor de trekking die ik zou gaan maken. Om 7 uur 's ochtends vertrok de bus die mij in 8 uur naar Pokhara zou brengen. Naast me zat mijn nieuwe vriendin. Een 8 jarige meisje waarmee ik mijn geringe Nepalse kennis en haar geringe Engelse kennis gesprekken voerde en spelletjes speelde. Helaas was het een 8-urige vriendschap, aangezien bij aankomst onze wegen weer scheidden. Zo gaat dat met reizen.

Pokhara was in 1 woord een gekken huis! Alle toeristen en alle Nepalezen gaan naar Pokhara toe om het westerse oud-en-nieuw te vieren. Overal kraampjes met lekker eten en leuke spulletjes. Overal livemuziek waar (dronken) Nepalezen en toeristen op los gingen. De sfeer was geweldig en onbeschrijfelijk. Pokhara is een stad aan een enorm meer en tussen de Himalaya's. Een stuk schoner en een stuk mooier dan Kathmandu. Een hele leuke stad. Die avond heb ik me verenigd met 2 vrienden, die ik kende uit Namo Buddha. Samen hebben we genoten van het heerlijke voedsel van Pokhara. Eindelijk lag er weer wat anders dan rijst op mijn bord. Dat smaakt goed.

De daaropvolgende dag hebben we een bootje gehuurd. Daarmee zijn we (niet al te soepel) naar de andere kant van het enorme meer gevaren. Op een uurtje lopen bergopwaarts lag daar de World Peace Pagoda. Precies op tijd kwamen we boven aan. De zon scheen haar laatste stralen over de Himalaya's en gaf ons een prachtig uitzicht over de stad. Daarnaast was de stupa natuurlijk ook prachtig. Gehaast liepen we weer naar beneden, want het begon al donker te worden en we moesten het meer nog over roeien, wat ons wat meer tijd koste dan een gemiddeld persoon. Onderweg naar beneden kwamen we een Nepalees tegen met een bebloede hand. Dougi met zijn ervaring als verpleger moest natuurlijk helpen. Nadat we erachter kwamen dat we allemaal onze first-aid-kid waren vergeten, duurde het extra lang om de bloedende man te helpen. Beneden aangekomen was het al donker. Niemand van de bootfirma scheen het te boeien dat er een boot miste. Althans niemand kwam ons zoeken. Doordat het te donker was om dingen te herkennen, hebben we iets te enthousiast door geroeid. Onze boot hebben we gedumpt op een andere locatie maar hetzelfde bedrijf. Er was niemand te bekennen. We waren dus genoodzaakt onze reddingsvesten achter te laten bij de ingang. Ze zullen het vast wel gevonden hebben.
Ondertussen was het oudejaarsavond en laat. Nadat we ons wat hadden opgefrist en omgekleed, gingen we er op uit. Een lekkere maaltijd en wat drankjes later was het al bijna 12 uur. Als een gek zijn we door de menigte gerend om een paar minuten om middernacht te arriveren in Club Amsterdam, waar we het nieuwe jaar goed zijn ingegaan.

Toen was voor mij de laatste dag in Pokhara al aangebroken. Er stond nog 1 ding om mijn To-do-list: Paragliden. Dat heb ik dan ook gedaan, met uitzicht over de Himalaya's vlieg je rond. Het was prachtig. Na 20 minuutjes sta je al weer beneden. Langs het water ben ik terug gelopen naar het hostel. Ik heb met wat Australiërs mijn laatste maaltijd in Pokhara genuttigd en mijn verblijf goed afgesloten. Al wist ik dat ik nog terug zou komen.

Terug in Namo Buddha begon ik aan mijn laatste maandje lesgeven. Wat is dat snel voorbij gegaan. Steeds beter kon ik met de monniken opschieten en langzaam aan werd ik door vele ook uitgenodigd om koffie te komen te drinken of samen een film te kijken. Dit leverde voor mij veel kennis over het boeddhisme op en een paar nieuwe vrienden.

We zijn op een vrije dag een keer met bijna allle monniken een stuk gaan lopen naar een voetbalveld waar we de hele middag hebben gevoetbald en geluncht. Al zat ik vooral te kijken en te kletsen met de Monniken die niet aan het spelen waren. De dag werd afgesloten met een lunch. Vervolgens ging ik alleen verder. Ik had namelijk gepland om naar Dulikehl te trekken die dag. Dat heb ik dan ook gedaan. Het was een prachtige wandeling en wat langer dan verwacht. Met schemering kwam ik aan in Dulikehl en heb ik de stad nog wat afgewandeld en wat tempels bekeken. Bij de shiva tempel kwam ik een Nepalse vrouw tegen die tegen me begon te praten in het Nepals. Je komt de meest vriendelijke mensen tegen. Ze was zo lief. Ze liet me alles zien. Bij het afscheid stond ze er zelfs op om een selfie te nemen haha.

De volgende dag zou ik terug gaan lopen, maar eerst wilde ik de ingrediënten halen voor een pasta. Ik had monnik Karma Phunbu namelijk beloofd een keer te koken voor alle leraren. Dulikhel is echter niet heel groot. Ik heb de hele stad afgelopen en vele gesprekken moeten voeren met Nepalezen voor ik alle ingrediënten had gevonden. Toen was het al te laat om terug te lopen. De bus miste ik op een haar na, maar een vriendelijke voorbijganger hielp me aan een lift. Zo stond ik dan die avond met monnik Tashi Desal in de keuken te snijden en te koken. In vergelijken met de pasta die ik in Nederland maak, viel die een beetje tegen. Maar het was fijn om iets van 'thuis' te eten. Alle leraren schenen het bovendien erg lekker te vinden, nadat ze er een potje sambal in hadden gekiept.

Een ander vrij 'weekend' (ik had 2 keer peer maand 2 dagen vrij, die vielen niet in het weekend) ben ik naar Panauti gelopen. Panauti is een prachtig plaatsje, een paar uur gelegen van Namo Buddha. Onderweg kwam ik een Nederlander tegen die notabene getrouwd was met een Nepalse vrouw. Hij adviseerde me een hostel. Aangekomen in Panauti leek niemand echter van het hostel gehoord te hebben.. Tot ik een vrouw ontmoette die met mij de hele stad afliep om het hostel te vinden haha, zo doen ze dat daar! Het was een klein prachtig hostel gerund door een familie waar ik de hele avond mee gekletst heb. Ik was de enige gast. De klik was zo goed dat ze me uitnodigde om een bruiloft bij te wonen de volgende dag. Het kwam mij goed uit, want het dorpje waar het plaats vond lag op de weg terug naar Namo Buddha. Nadat ik die ochtend wat had rondgelopen in het stadje en zeker wist dat ik alle toeristische attracties had gezien (niet dat ik daar enige toerist heb zien rondlopen..), vertrokken we. Dus daar liep ik met de zoon, het neefje (netjes in pak) en de ouders naar de bruiloft van hun nichtje. De kleintjes konden al goed Engels en ik kon goed met hun kletsen. We namen een route die ik nooit had gevonden zonder hun. Langs een rivier en leuke kleine dorpjes. Het was de derde dag van de bruiloft die voornamelijk bestond uit eten, wat ik helemaal niet erg vond. Het was super lekker en gezellig, want iedereen maakt wel even een praatje met een buitenlander. Ook als ze zelf geen Engels kunnen, ze doen hun best. In de middag nam ik afscheid. De familie liep terug naar Panauti en ik liep verder naar Namo Buddha. Wat een ervaring.

Namo Buddha was een thuis en de monniken ook. Zo maakte de monniken een keer MoMo's in het café. Ze lieten mij zien hoe ze het maakte. Ik mocht helpen en zelfs mee eten. Een andere monnik Tashi Wangchuck maakte op het laatst bijna altijd eten voor me, zodat ik niet elke keer de dal bhat in de dinnerhal hoefde te eten. De dag van afscheid kwam steeds dichter bij.
De laatste paar dagen stonden niet alleen in het teken van afscheid van mij, maar vooral in het teken van 2 andere monniken die op het punt stonden te beginnen aan een 4-jarig retreat. Even voor de duidelijkheid, na zo'n retreat kan een monnik zichzelf Lama noemen. Dit betekende dat ik de laatste dagen geen les hoefde te geven maar daarentegen werd een voetbal wedstrijd gehouden, een picknick georganiseerd, een etentje in de openlucht gehouden met alle monniken en een afscheidsceremonie gehouden. Een enorm mooie ervaring en heel gek om de wijze Karma Phunbu gedag te moeten zeggen en zeker 4 jaar niet te kunnen spreken.

Voor ik het wist was het mijn laatste dag aangebroken. Dit betekende echter niet dat mijn reis afgelopen was. Het was juist het begin van een nieuw deel. Pamela kwam aan. Het was geweldig om iemand de plek die voor mij als een soort tweede thuis voelde te laten zien. Ik kon haar rondleiden en voorstellen aan alle monniken. Pamela is een vriendin van mij uit Nederland die naar Nepal kwam voor een paar weken om met mij een trekking te maken. Ze sliep 1 nachtje bij mij op mijn kamer, want de volgende dag zouden we vertrekken naar Kathmandu. Het afscheid voelde niet als een afscheid. Misschien omdat ik weet dat ik er nog een keer kom in de toekomst. Misschien omdat ik nog niet weg ging uit Nepal. Al besef ik me nu ik dit schrijf, hoe erg ik het mis. Een plek kan je trekken of niet, al zou ik niet weten wie zich niet aangetrokken zou voelen tot deze mooie plek.