Along the road

Ik wist van te voren dat de tijd heel snel zou gaan, maar toch gaat het altijd sneller dan je verwacht. Op het moment dat ik mijn vorige blog schreef besefte ik dat me nog niet. Tijd is een raar begrip, waar ik maar geen vat op kan leggen. Het lijkt nog maar een paar dagen geleden dat ik voor het eerst het water insprong in mijn duikkleding, maar in feiten is dat al weer ongeveer een maand geleden.

De derde tot en met zesde week in Sabah, Maleisië (Borneo)

Toen ik de eerste dag het water in moest, lukte het allemaal niet zo goed. Ik begon me zelf echt af te vragen waarom ik zo veel geld had uitgegeven aan de cursus. Maar de tweede duik die dag ging het al een stuk beter en alle vissen deden me mijn zorgen vergeten. Ik heb uiteindelijk na 1 dag les en 3 dagen duiken mijn Padi Open Water Diving gehaald. Eerlijk is eerlijk, ik heb daarvoor wel een paar avonden gespendeerd aan het doornemen van het boek dat we gekregen hadden bij de cursus. Wat ze van te voren zeiden is trouwens waar: wie eenmaal een keer heeft gedoken, wilt niet meer anders. De laatste dag in Kota Kinabalu waren we vrij en zijn we naar een ander eiland gegaan vlak bij de kust. We hebben de dag daar genoten van een wit strand, de zon en een warme zee.

Jammer genoeg was de goede tijd voor mij maar van korte duur, want ik werd in de avond ziek. Ook toen we weer terug gingen naar Camp Tinangol was ik de eerste paar dagen ziek. Dat terwijl Christian jarig was en er door Lourna taart was gebakken en we ballonnen hadden opgeblazen. Maar zoals Berith zegt: je moet soms een dal door om te beseffen dat je ook op de top bent geweest.
Woensdag was onze laatste werkdag in Tinangol en gelukkig voelde ik me weer goed genoeg om weer mee te werken. We hebben die dag keihard gewerkt aan de vloer van de markt in de gloeiendhete zon. Na het werk liepen we voor de laatste keer het dorp uit. Ik vond het heel gek om dat achter me te moeten laten: de bekende gezichten en omgeving. Donderdag was de laatste dag in het kamp. De laatste dag met de veel te lieve staf. We hoefden niet te werken, omdat deze dag bestond uit het voorbereiden van het 'Farewell Diner'. We kregen les in het weven van bamboe in een soort kubus waarin vervolgens rijst gekookt wordt. We hebben pudding gemaakt. We geholpen met het maken van saté. Toen het uiteindelijk etenstijd was, stond er enorm veel eten klaar. Er was kip voor ons geslacht en gebraden op een stok boven een vuur. Deze kregen we als geheel voorgeschoteld en mochten we in stukken snijden. Het eten was heerlijk, maar veel te veel. Gelukkig waren er heel wat stafleden en een paar buurtbewoners die ook gezellig mee deden. De avond liep snel tegen een eind en het afscheid kwam veel te snel. Omdat we de volgende dag een busrit van 7 uur moesten overleven, zijn we uiteindelijk niet te laat naar bed gegaan.

De volgende bestemming was Batuputih: een klein dorpje gelegen aan een rivier en de jungle. We werden verdeeld over een paar van de 30 'homestays' die zich in het dorp en omgeving bevinden. Ik werd met Lisanne bij de familie Jacobli geplaatst. Toen we bij het huis aankwamen, werden we meteen enthousiast ontvangen door 2 jongetjes en een meisje in een speelgoedtoestel. Het gezin bestond uit de moeder en vader met 2 zoons. Een van de zoons was al getrouwd en woonde met zijn vrouw in hetzelfde huis met zijn 2 zoontjes en dochtertje. Een huis was in elkaar getimmerd door de familie zelf net zoals alle huisjes in het dorp. De 'douche' bestond uit een ton met (rivier)water wat je er met een emmer uit moest halen en over je hoofd moest gooien. De wc was een luxe versie van een gat in de grond. Het enige kraantje dat ze hadden was aangesloten op een enorme blauwe ton die regenwater opving. Uiteindelijk gebruikte Lisanne en ik dat water maar als douche water, aangezien dat een stuk minder stinkt dan rivierwater. Voor ik het wist was het al weer tijd voor mijn eerste officiële avondmaal. Op de grond in kleermaker-zit dien je op te scheppen met je linker hand en te eten met je rechterhand zonder bestek. De handen worden gewassen onder een theepot voor en na het eten. Ik vond het zelf een hele leuke ervaring. Dit was 1 van de redenen waarom ik dit programma had gekozen: ik wou de cultuur beleven.

Zaterdagochtend begonnen we half 6 in de ochtend met een boottocht. Dat was onze eerste kennismaking met enorm veel aapjes en een paar hele mooie vogels. Ik kon zelf niet wachten tot onze wandeling door de jungle die daarna zou volgen. De natuur is zo mooi hier. Ik wou dat ik de woorden had om dat te beschrijven. De wandeling bestond tot mijn grote teleurstelling uit enorm veel bloedzuigers. Je zag ze overal op bladeren zitten vol smacht wachtend op een voorbijganger. Mijn eerste ervaring met een bloedzuiger was op het moment dat hij op mijn rug zat. Ik vroeg iedereen of er misschien iets op mijn rug zag. Als antwoord sprong iedereen (inclusief de jongens) gillend weg. Er zat dus een bloedzuiger. Uiteindelijk heeft iemand 'm eraf gehaald. Na een paar dagen in de jungle wen je enorm aan die beesten. Als er nu 1 op me zit haal ik 'm er gewoon van af. Tja veel kwaad doen die beesten niet. En gelukkig had ik niet de 'mazzel' als 1 van de jongens in de groep, ik noem geen namen, die er maar liefst 3 in 'The golden zone' had. Nadat we weer bloedzuiger vrij waren, hebben we een tijdje door een ander deel van de jungle gelopen om zaden te verzamelen. We hielpen namelijk mee aan een project om stukken jungle die zijn weggevaagd weer te herplanten! Uiteindelijk werden we naar een vruchtenboom geleid vol met vruchten waar Orang Utans dol op zijn. Daar hebben we heel wat vruchten geplukt, voordat we moe weer terug naar ons gastgezin terug konden.

Ons echte avontuur begon zondag pas. Al moesten we eerst op de boomplantage de zaden uit de vruchten halen, zodat ze gepland konden worden. Na de lunch mochten we onze spullen pakken voor een nacht in de jungle! Met de boot werden we naar een stuk jungle gebracht verder weg van het dorp. Hier moesten we onze hangmatten ophangen. Met zonsondergang hebben we weer een boottocht gemaakt en we hebben Borneo's 'pracht' gezien de Neusaap! Na een nachtelijke wandeling, een paar spelletjes en het bewonderen van de sterrenhemel waren we moe genoeg om in slaap te kunnen vallen in onze hangmatten. Gek genoeg heb ik heerlijk geslapen, al kreeg ik wel een beetje kramp in mijn benen. Door het daglicht werden we gewekt. Onze laatste dag in de jungle bestond uit het planten van beginnende boompjes in het reservaat, dat een paar kilometer van onze slaapplek aflag, en het weghalen van bamboe die het licht van bomen tegenhield. Het laatste deden we met enorme machete's; ik vond het geweldig.

Na al de avontuurlijke activiteiten waren we allemaal wel toe aan iets anders. Dat kwam goed uit, want dinsdag was een toeristische dag. We begonnen die dag met een bezoek aan het Orang Utan Opvangcentrum. Vroeger konden de Orang Utan's van de ene kant van Borneo naar de andere kant van Borneo slingeren zonder de grond te raken. Nu zitten ze allemaal vast in kleinere gebieden. Dit is een probleem aangezien het individuele dieren zijn die alleen samen komen om te paren. Op dit moment kunnen ze elkaar vaak dus niet meer bereiken. Een ander probleem is dat als baby Orang's wees worden ze niemand hebben die hun opvangt. Daar komt het opvangcentrum in beeld, want die vangen de baby's op. Ze verzorgen deze tot ze groot en verstandig genoeg zijn om in het wild te leven. In het natuurgebied waar ze worden vrijgelaten wordt in eerste instantie nog voer gegeven in het geval ze dat nog niet zelf kunnen vinden. Een van deze voedingsplatformen is te bezichtigen voor toeristen. Het was heel indrukwekkend om die beesten van zo dichtbij te zien! We hebben er 5 gezien inclusief 1 baby.
De twee andere toeristische attracties die we die dag bezocht hebben, waren een War Memorial en een boeddhistische tempel.

Na deze 5 dagen moesten we al weer afscheid nemen van ons ontzettend lieve gastgezin. We gingen al weer terug naar KK, waar voor enkele van ons de laatste dagen in Borneo zouden plaatsvinden. Vrijdag hebben we afscheidgenomen van de groepsleden die het programma maar volgde voor 1 maand. We zijn op dit moment met zijn 5'en over. Terwijl de rest die dag op het vliegtuig zou stappen, zijn wij met de bus en boot naar Mantanani gebracht: Paradise Island(?). Ons kamp ligt letterlijk op het strand. De anderhalve week die we daar gespendeerd hebben, hebben dus heerlijk kunnen genieten van de zon en de zee. 's Ochtends moesten we natuurlijk werken. Hier ook komen de ontwikkelingen te snel, plastic verpakt voedsel gebruiken ze hier. Er is echter geen afvalsysteem dat hebben ze namelijk nooit nodig gehad, vanwege de natuurlijke producten die ze hier gebruik(t)en. De overheid geeft het eiland ook geen geld om een afvalsysteem te ontwikkelen, omdat het heel duur is om afval van het eiland te halen. Het eiland ligt dus vol met afval. Hier komt onze rol in beeld: wij moesten een winkel bouwen van afval. Groot en deels bestaat de winkel uit lege plastic flessen die we hebben gevonden op het strand. In de winkel kunnen ze dan lokale producten verkopen die ook gemaakt kunnen worden van afval o.a.: armbandjes gemaakt van plastic (die wij ook hebben leren maken) en boten gesneden uit drijfhout.
Daarnaast hebben we ook 2 keer Engelse les mogen geven op de school. De kinderen waren hartstikke enthousiast en het was een hele leuke ervaring.
De ruime anderhalve week relaxen, wandelen, werken, kokosnoot-les volgen, schildpadden spotten en zonsondergangen bekijken zijn voorbij gevlogen.

Op dit moment zit ik weer in Kota Kinabalu en morgen vertrek ik naar Bonkud.

Ik maak sommige dagen heel veel mee en andere dagen heel weinig, maar elke dag is weer een verrassing. Ik leer elke dag meer over de indrukwekkende cultuur hier en probeer er zo veel mogelijk van te genieten. Al mis ik Nederland in mijn hart soms wel. Toch ben ik er nog niet klaar voor om terug te gaan. Dat is maar goed ook, want al gaat de tijd snel dit is pas het begin. :)