14 days in the Himalayas
Door: Eva van der Leest
Blijf op de hoogte en volg Eva
18 Maart 2014 | Nepal, Namo Buddha
Plots was ik niet meer alleen. Ik had iemand die 24/7 bij me zou zijn voor bijna 3 weken. Best wennen zou je denken, na zolang op jezelf te zijn geweest. Misschien zou je dat denken, maar het was niet zo. Het klikt goed tussen ons en ik ben super blij dat Pamela er was, want de Himalaya's beklimmen zonder haar had ik niet gekund. Misschien ook wel, maar dan was het in ieder geval vast niet zo leuk geweest.
De laatste drie weken in Nepal
Er zijn een paar populaire trekkingen in Nepal. Bijvoorbeel de Everest Basecamp trek, de AnnaPurna Basecamp trek, de Langtang en de Annapurna circuit. Wij hebben de laatste gekozen. De belangrijkste pieken van de keten zijn:
- Annapurna I (8091 m) - hoogste top van het massief / op negen na hoogste berg
- Annapurna II (7937 m)
- Annapurna III (7555 m)
- Annapurna IV (7525 m)
- Gangapurna (7455 m)
- Annapurna Dakshin (7219 m)
- Machapuchare (6993 m)
(dit rijtje heb ik voor het gemak even gekopieerd van wikipedia overigens)
Zoals je waarschijnlijk al begrijpt brengt deze trek je om deze pieken heen.
We hadden een gids gehuurd en een drager. Ik stond er in eerste instantie niet echt achter. Maar nadat heel veel mensen (waaronder Nepalezen) me wel heel erg moedig vonden dat ik in de winter ging lopen, ik enkele verhalen horen over mensen die in de bergen waren verdwenen en ten slotte mijn ouders mij vertelde dat ze het eigenlijk wel heel erg zouden waarderen (sterker nog ze stonden er ongeveer op). Toen was ik eigenlijk wel om. Met de ervaring die Pam en ik hadden meegenomen, was dat ook wel een slimme keuze.
We kwamen de dag voor het allemaal begon aan in Kathmandu en hadden met onze gids Jaya afgesproken om de laatste spullen aan te schaffen. Waar Pamela en ik erg fanatiek, als echte Nederlanders, eerst twee wel erg leuke mutsen voor een aardig prijsje aanschafte. Vervolgens stonden we in een andere winkel met een grote berg spullen voor onze neus, die we allemaal nodig hadden. De prijs stond ons niet aan. Een halfuur later, nadat we flink hadden gediscussieerd over de prijs, stonden we met alle spullen buiten en hadden we maar de helft betaald van het oorspronkelijk voorgestelde bedrag. Je kan wel zeggen dat we de smaak te pakken hadden. Al moesten we de verkopen chagrijnig achter laten en voelde we ons misschien ook wel heel erg gierig aangezien we een fractie betaalde van wat we in Nederland zouden betalen. Maar ja, onderhandelen is eigenlijk best wel leuk.
Na een pizza en een tiramisu met een liedje voor Pams verjaardag en een nachtelijk tripje naar de pinautomaat, belandden we doodmoe in ons bed. Inpakken? O ja dat doen we de volgende ochtend wel. Skypen met onze vriendjes voordat we de himalaya's gaan? Dat doen we wel midden in de nacht. Zo stond Pam 1 uur (?) 's nachts op en ik half 4 's ochtends. Ja, je moet er wat voor over hebben. Met onze moeie koppies stonden we onze spullen in te pakken, stress stress stress. Maar gelukkig zijn de Nepalezen niet zo van de tijd en maakte het dus eigenlijk geen reet uit dat we een uur later klaar waren dan gepland. Onze overbodige spullen dumpten we bij onze gids thuis en toen vertrokken we met een busje naar onze start bestemming: Besisahar. De rijstijl van de chauffeur viel me dit keer niet goed. Toen we eindelijk op bestemming waren, was dat dan ook een grote opluchting. Jammer genoeg vertelde onze gids ons toen dat we door het late vertrek in de ochtend te laat waren om nog te lopen. Dat was een teleurstelling, maar ook wel fijn. We waren allebei doodop en na een korte verkenning van het stadje, doken we al snel ons bedje in. Klaar voor 'het grote avontuur'.
De eerste dag bracht ons langs enorme energiecentrales. Chineze energiecentrales. Die het land hadden gekocht voor een groot bedrag. Vervolgens kan Nepal de energie die het oplevert niet eens betalen. Nepal heeft geen continue stroom, je hebt 6 uur stroom en vervolgens 6 uur niet. Alleen is het niet zo regelmatig als dat. Wat meteen al duidelijk werd is dat kinderen overal toe in staat zijn. Zo werd ik die eerste dag bij de hand gepakt door een heel schattig kind, maar werd ik vervolgens naar het restaurant van haar moeder geleid. Een makkelijke val dus. Ook vragen de kinderen schaamteloos chocola of snoep en blijven ze eindeloos achter je aan lopen als je het niet geeft. Het is enorm moeilijk om je schuld gevoel op zij te zetten en niks te geven, maar zolang ze krijgen blijven ze vragen. Al had ik ze met liefde wat gegeven.
De eerste dag bestond uit een wandeling van 8 uur en bestond uit een 'golvend' pad. Af en toe kwamen we nog een auto tegen. We volgde een prachtige rivier en kregen al een paar prachtige watervallen te zien. Overigens kan ik eeuwen lang doorpraten over het prachtige landschap, maar volgens mij word niemand daar gelukkig van. Ik laat het erbij dat je het uberhaupt gezien moet hebben, om te begrijpen wat ik bedoel. Het is onvoorstelbaar hoe groots, mooi en grof het landschap is. We sliepen in een heerlijk hostel en vielen in slaap met op de achtergrond het geluid van de rivier. We stonden op met een warme douch en we konden zelfs nog van wifi genieten. De eerste dag gaf ons een goed gevoel.
Pas de derde dag begonnen we echt aan onze benen te voelen dat we al zolang aan het lopen waren. De laatste uren konden we onze benen met moeite omhoog krijgen. Het was kut, maar het gaf ons ook de voldoening dat we dit echt aan het doen waren.
Ik kan me niet meer herinneren of dit ook op dag drie was. Ik namelijk bijna een verloofde. We kwamen een man tegen die al drie vrouwen had. Aangezien Pam ongeveer aan elke vinger een ring droeg was die naar Nepalse ideeën getrouwd. Ik niet. Hij zag mij dus wel zitten. Pam en onze gids vonden het ook wel een goed idee. Haha. Het was een hele grappige man die misschien 60 was, maar nog met een mand vol hout rondliep alsof het niks was. Jammer voor hem, maar ik ben ook al bezet haha.
Ook vonden ik een nieuwe hond: Forrest. Zijn naam vereist een korte uitleg. Toen we hem vonden en hij achter ons aan begon te lopen, deed hij heel stoer. Pam noemde hem Captain. Dat was prima tot we een stel andere honden tegen kwamen en hij heel snel wegrende. Forrest dus. Forrest was de volgende dag spoorloos verdwenen. Die avond zaten we ingepakt in onze heerlijke yak-wollen-vesten te genieten van 3 maaltijden die we met z'n tweeën deelden. Dat, terwijl Pam mij verlas, werd ons vaste avond patroon.
Langzaam werden de voorzieningen minder. Een douch konden we wel vergeten. 's Nachts begon het te vriezen. We kwamen ook steeds meer sneeuw tegen. Het duurde ook niet lang voor dat we een iets mee maakte wat we niet meer snel zullen vergeten. We waren in lower Pisang en maakte een wandeling naar Upper Pisang om een Stupa te bekijken. Onderweg hoorde we ineens een enorme knal wat het best te vergelijken is met dynamiet denk ik. Toen we achterom keken kwam er een enorme lawine van de piek van een Anna Purna naar beneden. Dat was voor ons zo'n 7 kilometer ver weg. Wij vonden het wel leuk en mooi en liepen rustig verder. Ja ik weet het we zijn een beetje debiel. Vervolgens keek Pam om. 'Wow, wat is dat?' riep ze uit. Ik keek om en ik zag een enorme wolk die steeds groter werd. Ik kon me niet bedenken wat het was. Tot dat onze gids riep 'Snow!' Dat terwijl Pam en ik nog aan het filmen waren en de wolk steeds groter werd. 'Pam doe je camera weg!' riep ik. Samen met onze gids en porter schuilde we achter een soort stenen muurtje. Met een enorme hoeveelheid wind kwam het 'restje' van de lawine op op ons af. Wauw wat een kracht moet een lawine hebben, om zoveel sneeuw te verplaatsen. We hebben enorm veel geluk gehad dat we dit hebben kunnen zien, zeiden medereizigers. In de winter komen lawines amper voor en op deze AnnaPurna had de laatste 7 jaar terug plaats gevonden. Pam en ik dachten echter anders: Wauw wat hebben wij een geluk dat we nog leven. Al was dit natuurlijk lichtelijk overdreven, maar je zou maar net op de verkeerde tijd op de verkeerde plek zijn. Dus daar dronken we die avond een biertje op.
Sneeuw dus steeds meer sneeuw. Op de meeste plekken was het modderig en glad. Op andere plekken was het ijs alleen maar ijs. 's Nachts was het zo langzamerhand -20 graden Celcius. We moesten steeds meer lagen kleding aantrekken om warm te blijven. Al de temperatuur opzich wel mee zolang je loopt.
Dag 5 begon onze eerste pittige klim. We hadden het moeilijkste pad gekozen. Het was het sowieso waard, want het was prachtig. Op bestemming aangekomen (Manang) hadden we een acclimatisering-dag waar we ook wel echt aan toe waren. We hebben die dag moedig naar een bevroren meertje gelopen en kaarten verstuurt in een brievenbus die er zo verloren uitzag dat we verwachtten dat de kaarten hun bestemming nooit zouden bereiken. Een week geleden zijn ze in Nederland aangekomen, wat ik op zich wel indrukwekkend vind zo vanuit de Himalaya's.
Op dag 9 begon het echte zwaren werk. We moesten trekken naar High Camp. Het was koud, want de zon had zich verstopt achter stapels wolken. Het sneeuwde een beetje en we moesten door diepe sneeuw banjeren met een diepe afgrond naast ons. Langzaam aan begonnen we ook steeds meer te merken dat er minder zuurstof beschikbaar was. Beide begonnen we symptomen te krijgen van 'High altitude sickness'. Om het ergste te voorkomen slikte we dan ook snel de medicijnen voor preventie. Bijwerkingen waren dat we ongeveer elke seconde naar de wc moesten en dat je heel snel uitgeput raakte. Niet echt de fijnste bijwerkingen als je elke keer pas na een paar uur een wc tegen komt en je bijna continu bergopwaarts liep. Maar de gids was ons even vergeten te vertellen wat de bijwerkingen precies waren. Daar kwamen we pas de volgende dag achter...
Uitgeput kwamen we aan op onze lunchbestemming, waar we ongeveer moesten vechten om een heater met chinezen. Achteraf gezien was het wel grappig, maar op dat moment wilden we echt heel graag een beetje warmte. Maar niet veel later kwamen de obers aanzetten met een gasbrander en die werd zonder een twijfel onder een houten tafel neergezet. Zo doe je dat in Nepal. Dat betekende warme voetjes en er gewoon maar op vertrouwen dat de boel niet in de fik vliegt.
We waren nog niet klaar voor die dag. We bevonden ons op Basecamp en we wilden High Camp bereiken, zodat het niet al te lastig werd om de volgende dag de Thorong La pass te passeren. Het was maar een uur lopen. Het was echter ijskoud, het begon steeds kouder te worden, het pad was vervaagd onder de sneeuw en de lucht was zo grauw dat je niet zag waar de sneeuw ophield en de lucht begon. Het was verschrikkelijk en eindeloos. Wauw. Ik kan niet beschrijven hoe gelukkig ik was toen we de lodges van High Camp in beeld kregen. Daar konden we opwarmen bij een heater en ons mentaal voorbereiden op de volgende dag. De volgende dag zouden we de Thorong La pass overgaan en het hoogste punt van onze trek bereiken: 5416 meter. Maar eerst stond de koudste nacht van de hele trek op ons te wachten.
Het stormde die nacht en het was minimaal -20 graden Celsius wat betekende -20 graden binnen in ons kamertje. Door die verschrikkelijke medicijnen moesten Pam en ik ook nog eens midden in de nacht naar de WC. Dit betekende uit je warme met eendendons gevoerde slaapzak en de deur uit, want de WC was jawel buiten. Net zoals op de camping alleen dan wat kouder.. Onze mobieltjes waren allebei leeg door de kou en opladen dat kon niet zo makkelijk. Daarom kwam de gids ons om half 5 wekken. Veel later dan gepland kwamen we de ontbijtlodge binnen. Omdat we simpelweg niet konden zien hoe laat het was, hadden we iets te lang de tijd genomen om onze spullen in te pakken. Het bleek dat het niks had uitgemaakt, niemand was nog vertrokken. Door de hevige storm van die nacht was het hele pad ondergesneeuwd en moesten we wachten tot de zonsopgang voor we konden vertrekken. Opgelucht dat we nog even rustig konden ontbijten plofte we neer. Na een paar uur wachten konden we er echter niet meer omheen.. We moesten echt gaan lopen.
Voor we ook maar echt lekker op pad waren, werkt ik overspoelt door misselijkheid en buikpijn. Ik kon amper nog een stap verzetten. Pam keek me met een bleek gezicht aan: 'Eef we moeten terug dit kan niet zo.' Lieve Pam maakte zich meer zorgen om mij dan ik om mezelf denk ik haha. Ik dacht er anders over. We liepen een stukje door zodat ik even kon zitten. Na een stukje reep en een wonderbaarlijk pilletje van onze gids tegen misselijkheid en buikkrampen knapte ik wat op. We gingen door. Opgeven dat wilde we allebei niet natuurlijk. Onze 'groep' bestond nu uit een leuk koppel (een Mexicaanse vrouw en een Finse man) en hun gids, onze gids, onze drager, Pam en ik. Sfgebrek. Door ons late vertrek kregen we alle wind en kou mee die we eigenlijk hadden willen vermijden door vroeg te vertrekken. Samen doorstonden we de sneeuw, de kou, de wind en het zuurstofgebrek. Mede door een voorraad voedsel, die onder andere bestond uit chocola en Snickers, die ons de energie gaf die we nodig hadden. En het idee dat we een tijdje op de topbestemming zouden verblijven, werd letterlijk weg geblazen. De wind was zo koud dat we na een snelle foto eigenlijk zo snel mogelijk door gingen.
Nu klinkt het allemaal heel heftig en zwaar. Dat was het naar mijn gevoel ook, maar het was ook prachtig. Ik heb nog nooit door zulke diepe sneeuw gelopen. Het was stil, het was wonderbaarlijk groot, het was gewoon onvoorstelbaar mooi. En het gevoel dat je krijgt als je de top bereikt hebt is onbeschrijfelijk. Dat voelt zo goed!
De weg naar beneden was geweldig. Niet alleen het feit dat we niet meer moesten klimmen. De zon scheen en het was glad. Zo glad dat we 3 opties hadden: naar beneden lopen voetje voor voetje, met een normale pas lopen maar daardoor het risico lopen dat je viel (heel vaak) of op je kont gaan zitten en... GLIJDEN. Je kan denk ik wel raden wat het geworden is. Pam en ik hadden allebei zo'n verschrikkelijk lelijke regenbroek aan die zo waterdicht was als het maar kon. Prima glijmateriaal bleek dus. Het was geweldig. Ik weet nog dat ik op dat moment zo ontzettend blij was dat ik het had gehaald en dat we die bergen afgleden dat ik alleen maar riep: 'Volgens mij is dit de beste dag van mijn leven!'
Toen we het punt bereikte dat we niet meer konden glijden, werd sneeuw vervangen door modder. We hadden het grootste gedeelte van de tocht gehad, maar moesten nog een stukje. Jammer genoeg had het hostel waar we belandden, geen warme douche zoals onze gids ons min of meer verteld had.. Nog een dag wachten.
Maar nee die dag erna belande we in een 'dood' dorpje. Het was een prachtig dorpje met in het midden een prachtig klooster, maar er was letterlijk niemand. Elk hostel was dicht. Pam en ik waren doodop en teleurgesteld dat we niet in het vorige dorpje waren gebleven dat er een stuk levendiger uitzag. Niks aan te veranderen. De tocht door de 'Windvalley' die we net hadden gemaakt, had ons uitgeput. De 'Windvalley' heeft namelijk een hele toepasselijke naam. Koud dat het was! Na het hele dorpje afgelopen te hebben, vonden we eindelijk nog een hostel dat open was. HALLELUJA. Al was de douche niet echt warm, ik dook er toch maar even in. Een paar dagen douchen voelt toch niet helemaal lekker.. En het viel niet tegen.
Ik weet niet meer of het dag 11 of dag 12 was. Pam en ik liepen rustig, maar hadden eigenlijk helemaal geen zin. Tot we een dorpje in liepen en zagen staan: Dutch Bakery. Dat kon niet waar zijn. Toch wel. Er woonde een man die getrouwd was met een Nepalse vrouw en daar een hostel en restaurantje had. Toen de vrouw Nederlands tegen ons begon te praten kon de lach niet meer van ons gezicht verdwijnen. We moesten alleen nog onze gids overtuigen dat we hier moesten eten en niet in het volgende dorpje. Dat was niet zo moeilijk. Drie keer raden wat er op de menukaart stond?! KROKETTEN. Ze waren natuurlijk niet zo lekker als in Nederland, maar man wat smaakte dat goed. Dat is echt een leuke verrassing, iets Nederlands in de Himalaya's.
Pas op dag 11 konden we echt genieten van een warme douche. Ik wou dat ik kon beschrijven hoe huppelend en vrolijk Pamela door de kamer danste nadat ze klaar was met douchen, maar ik denk dat ze het niet zo leuk vind als ik dat uitgebreid opschrijf. Ik kan je wel zeggen dat een warme douche echt luxe is en dat we het allemaal heel erg moeten waarderen dat het zo ontzettend vanzelfsprekend is in ons land. Wat was dat heerlijk.
Het laatste gedeelte van onze trip bracht ons nog naar een paar boeiende plekken: hot-springs en Poon Hill. Ik kan je wel vertellen hoe lekker het is om in een hot-spring te liggen met een biertje tussen de bergen als je benen zo goed als dood zijn, maar ik denk dat je dat zelf ook wel kunt bedenken.
Poon hill was een heuvel van 3210 meter hoog. In Nepal is alles onder de 4000 meter een heuvel, daarboven mag het zich pas een berg noemen. Ik durfde niks te zeggen over Vaalserberg... Al weet ik zeker dat elke Nepalees me uitgelachen zou hebben. De Poon Hill is een hele populaire attractie. Het idee is dat je voor zonsopgang de heuvel opwandelt en den zonsopgang bekijkt van af te top. Het idee is ook dat je 360 graden uitzicht hebt over de Himalaya's. Dit geld natuurlijk alleen als het niet bewolkt is... Je raadt het al. Het was bewolkt. Na een kop echte Nepalse Masala thee, vertrokken we weer naar beneden. We konden de taxi die ons stond op te wachten in onze eindbestemming: Nayapul.
Al hadden we van te voren niet verwacht dat we zo enorm veel trappen af moesten lopen. Ik zou willen dat ik de treden geteld had. Pijnlijk dat het is voor je benen en knieën.. We konden wel gillen toen we aankwamen bij de taxi. Als traktatie kochten Pam en ik samosa's (heerlijk gefrituurde driehoekjes van deeg gevuld met aardappel en groenten) gekocht die we opaten in de taxi. Jammer genoeg moesten we onze tweede hond, die de laatste dag bijna geheel met ons mee was gelopen, achterlaten bij de taxi. Arme stakker.
De taxi bracht ons naar Pokhara, waar we met een aubergine lasagne vierden dat we het gehaald hadden. We hadden het gehaald en wat is het fantastisch om te trekken door de bergen. Dit is zeker niet de laatste trekking die ik heb gemaakt (met Pam), er zullen hoop ik nog velen volgen.
Toen waren de laatste dagen in Nepal voor mij aangebroken. We hebben 1 dagje in Pokhara gespendeerd. Als echte Nederlanders zijn we met de fiets naar de andere kant van de stad gefietst en hebben we een grot en een waterval bezocht. Ook hebben we een kijkje genomen in een Tibets-vluchtelingencentrum. Daar sprak een vrouw ons aan, omdat ze ons Nederlands hoorde praten. Haar zus was getrouwd met een Nederlandse man en woonde in Nederland. Ze nodigde ons uit voor een kop thee en wij gaven haar enkele spullen die we niet meer nodig hadden. Ze nam ons mee naar haar kraampje en liet haar de prachtige sieraden zien die zelf maakte net als vele andere Tibetse vluchtelingen. Dit was de enige manier om geld te verdienen voor haar en de anderen. Ze hadden namelijk allemaal geen paspoort, maar alleen een pas die aangaf dat ze Tibets waren. Daarmee konden ze niet werken in Nepal.
Tuurlijk zou dit een verkooptruc zijn geweest, maar ik vond haar aardig, de sieraden waren enorm mooi en ik wou toch nog wat armbandjes aanschaffen voor mijn vriendinnen. Ik kocht er 15 en daarmee was bijna haar hele voorraad op, maar ze was ontzettend blij natuurlijk.
Voor de laatste paar dagen in Nepal vertrokken we de volgende dag weer naar Kathmandu. Wat een kabaal na al die rust in de bergen en wat een vieze lucht. Na een bezoek aan een boekenwinkel in het rumoerige Thamel, aten we die avond bij onze gids Dal Bat (rijst met een soep van linzen, dat gemiddeld elke Nepalees elke dag 2 keer eet).
De volgende dag was het tijd om al onze spullen uit te zoeken. We vertrokken die middag naar Boudha, het gebied in Kathmandu rond de Boudhanath stupa. Het is een prachtige gebied met heel veel kloosters.
We liepen die middag, nadat we ongeveer de halve dag nodig hadden gehad om onze spullen in te pakken, op zoek naar een hostel in Boudha. Plots stopte er een auto naast ons. Daar waren twee monniken die ik heel goed kende uit Namo Buddha! Dat was een hele leuke verrassing. We konden instappen en zij regelden voor ons een slaapplek in een klooster voor Nonnen. Dit klooster was gelegen tegenover de plek waar zij verbleven.
Na een praatje, dumpten we snel onze spullen. We hadden namelijk een afspraak bij mijn gastgezin. Voor de laatste Nepalse maaltijd, gingen we naar mijn gastgezin. Het was na bijna 2 maanden, heel erg leuk om de familie weer te zien. Het afscheid was raar en best lastig. Het is een prachtige familie en ik hoop ze oprecht nog een keer te zien.
En toen was het moment daar, mijn laatste dag in Nepal. We stonden vroeg op om de Puja in het klooster bij te wonen (lees 5 uur). Het was een twee-uur-durig Puja, waarin veel offers werden gemaakt.
We zijn die dag naar Pashupatinath geweest. Daarna hebben we een school bezocht die is opgericht door Thrangu Rinpoche. Dit is dezelfde lama die het het klooster in Namo Buddha heeft opgericht. Dit is een (kost)school speciaal voor kinderen uit de Himalaya die in hun eigen dorp geen scholen hebben. We kregen een rondleiding en Pamela heeft geholpen met het maken van MoMo's. Jammer genoeg moesten we al snel weer vertrekken. We hadden namelijk een afspraak bij een spa.
Ik sloot mijn verblijf in Nepal af met een lunch samen met Pamela en Lama Tashi Wangchuck.
Het afscheid brak aan. Het begon te regenen toen ik in de taxi stapte en afscheid nam van Pamela en Tashi. Ik kreeg een brok in mijn keel op het moment dat de taxi weg reed en ik nog even naar ze zwaaide. Mijn reis zat er op.
Ik kan niet in een paar woorden beschrijven wat de reis met me gedaan heeft en hoe blij ik ben dat ik het gedaan heb. Misschien ben ik er zelf nog geen eens achter. Ik heb geweldige mensen ontmoet en geweldige tijden gehad, maar ook moeilijke periodes gekend en ook minder aardige mensen ontmoet. Al met al is mijn dank groot voor alles en iedereen. Misschien nog wel het grootst voor de mensen die dicht bij mij staan. Voor mijn ouders die achter mij stonden, maar ook mijn vriendje en vriendinnen die er altijd voor mij waren als ik ze nodig had (zelfs op deze afstand).
De wereld is mooi en er is nog heel veel te ontdekken.
Dhanyabad.
Terima Kasih.
De laatste drie weken in Nepal
Er zijn een paar populaire trekkingen in Nepal. Bijvoorbeel de Everest Basecamp trek, de AnnaPurna Basecamp trek, de Langtang en de Annapurna circuit. Wij hebben de laatste gekozen. De belangrijkste pieken van de keten zijn:
- Annapurna I (8091 m) - hoogste top van het massief / op negen na hoogste berg
- Annapurna II (7937 m)
- Annapurna III (7555 m)
- Annapurna IV (7525 m)
- Gangapurna (7455 m)
- Annapurna Dakshin (7219 m)
- Machapuchare (6993 m)
(dit rijtje heb ik voor het gemak even gekopieerd van wikipedia overigens)
Zoals je waarschijnlijk al begrijpt brengt deze trek je om deze pieken heen.
We hadden een gids gehuurd en een drager. Ik stond er in eerste instantie niet echt achter. Maar nadat heel veel mensen (waaronder Nepalezen) me wel heel erg moedig vonden dat ik in de winter ging lopen, ik enkele verhalen horen over mensen die in de bergen waren verdwenen en ten slotte mijn ouders mij vertelde dat ze het eigenlijk wel heel erg zouden waarderen (sterker nog ze stonden er ongeveer op). Toen was ik eigenlijk wel om. Met de ervaring die Pam en ik hadden meegenomen, was dat ook wel een slimme keuze.
We kwamen de dag voor het allemaal begon aan in Kathmandu en hadden met onze gids Jaya afgesproken om de laatste spullen aan te schaffen. Waar Pamela en ik erg fanatiek, als echte Nederlanders, eerst twee wel erg leuke mutsen voor een aardig prijsje aanschafte. Vervolgens stonden we in een andere winkel met een grote berg spullen voor onze neus, die we allemaal nodig hadden. De prijs stond ons niet aan. Een halfuur later, nadat we flink hadden gediscussieerd over de prijs, stonden we met alle spullen buiten en hadden we maar de helft betaald van het oorspronkelijk voorgestelde bedrag. Je kan wel zeggen dat we de smaak te pakken hadden. Al moesten we de verkopen chagrijnig achter laten en voelde we ons misschien ook wel heel erg gierig aangezien we een fractie betaalde van wat we in Nederland zouden betalen. Maar ja, onderhandelen is eigenlijk best wel leuk.
Na een pizza en een tiramisu met een liedje voor Pams verjaardag en een nachtelijk tripje naar de pinautomaat, belandden we doodmoe in ons bed. Inpakken? O ja dat doen we de volgende ochtend wel. Skypen met onze vriendjes voordat we de himalaya's gaan? Dat doen we wel midden in de nacht. Zo stond Pam 1 uur (?) 's nachts op en ik half 4 's ochtends. Ja, je moet er wat voor over hebben. Met onze moeie koppies stonden we onze spullen in te pakken, stress stress stress. Maar gelukkig zijn de Nepalezen niet zo van de tijd en maakte het dus eigenlijk geen reet uit dat we een uur later klaar waren dan gepland. Onze overbodige spullen dumpten we bij onze gids thuis en toen vertrokken we met een busje naar onze start bestemming: Besisahar. De rijstijl van de chauffeur viel me dit keer niet goed. Toen we eindelijk op bestemming waren, was dat dan ook een grote opluchting. Jammer genoeg vertelde onze gids ons toen dat we door het late vertrek in de ochtend te laat waren om nog te lopen. Dat was een teleurstelling, maar ook wel fijn. We waren allebei doodop en na een korte verkenning van het stadje, doken we al snel ons bedje in. Klaar voor 'het grote avontuur'.
De eerste dag bracht ons langs enorme energiecentrales. Chineze energiecentrales. Die het land hadden gekocht voor een groot bedrag. Vervolgens kan Nepal de energie die het oplevert niet eens betalen. Nepal heeft geen continue stroom, je hebt 6 uur stroom en vervolgens 6 uur niet. Alleen is het niet zo regelmatig als dat. Wat meteen al duidelijk werd is dat kinderen overal toe in staat zijn. Zo werd ik die eerste dag bij de hand gepakt door een heel schattig kind, maar werd ik vervolgens naar het restaurant van haar moeder geleid. Een makkelijke val dus. Ook vragen de kinderen schaamteloos chocola of snoep en blijven ze eindeloos achter je aan lopen als je het niet geeft. Het is enorm moeilijk om je schuld gevoel op zij te zetten en niks te geven, maar zolang ze krijgen blijven ze vragen. Al had ik ze met liefde wat gegeven.
De eerste dag bestond uit een wandeling van 8 uur en bestond uit een 'golvend' pad. Af en toe kwamen we nog een auto tegen. We volgde een prachtige rivier en kregen al een paar prachtige watervallen te zien. Overigens kan ik eeuwen lang doorpraten over het prachtige landschap, maar volgens mij word niemand daar gelukkig van. Ik laat het erbij dat je het uberhaupt gezien moet hebben, om te begrijpen wat ik bedoel. Het is onvoorstelbaar hoe groots, mooi en grof het landschap is. We sliepen in een heerlijk hostel en vielen in slaap met op de achtergrond het geluid van de rivier. We stonden op met een warme douch en we konden zelfs nog van wifi genieten. De eerste dag gaf ons een goed gevoel.
Pas de derde dag begonnen we echt aan onze benen te voelen dat we al zolang aan het lopen waren. De laatste uren konden we onze benen met moeite omhoog krijgen. Het was kut, maar het gaf ons ook de voldoening dat we dit echt aan het doen waren.
Ik kan me niet meer herinneren of dit ook op dag drie was. Ik namelijk bijna een verloofde. We kwamen een man tegen die al drie vrouwen had. Aangezien Pam ongeveer aan elke vinger een ring droeg was die naar Nepalse ideeën getrouwd. Ik niet. Hij zag mij dus wel zitten. Pam en onze gids vonden het ook wel een goed idee. Haha. Het was een hele grappige man die misschien 60 was, maar nog met een mand vol hout rondliep alsof het niks was. Jammer voor hem, maar ik ben ook al bezet haha.
Ook vonden ik een nieuwe hond: Forrest. Zijn naam vereist een korte uitleg. Toen we hem vonden en hij achter ons aan begon te lopen, deed hij heel stoer. Pam noemde hem Captain. Dat was prima tot we een stel andere honden tegen kwamen en hij heel snel wegrende. Forrest dus. Forrest was de volgende dag spoorloos verdwenen. Die avond zaten we ingepakt in onze heerlijke yak-wollen-vesten te genieten van 3 maaltijden die we met z'n tweeën deelden. Dat, terwijl Pam mij verlas, werd ons vaste avond patroon.
Langzaam werden de voorzieningen minder. Een douch konden we wel vergeten. 's Nachts begon het te vriezen. We kwamen ook steeds meer sneeuw tegen. Het duurde ook niet lang voor dat we een iets mee maakte wat we niet meer snel zullen vergeten. We waren in lower Pisang en maakte een wandeling naar Upper Pisang om een Stupa te bekijken. Onderweg hoorde we ineens een enorme knal wat het best te vergelijken is met dynamiet denk ik. Toen we achterom keken kwam er een enorme lawine van de piek van een Anna Purna naar beneden. Dat was voor ons zo'n 7 kilometer ver weg. Wij vonden het wel leuk en mooi en liepen rustig verder. Ja ik weet het we zijn een beetje debiel. Vervolgens keek Pam om. 'Wow, wat is dat?' riep ze uit. Ik keek om en ik zag een enorme wolk die steeds groter werd. Ik kon me niet bedenken wat het was. Tot dat onze gids riep 'Snow!' Dat terwijl Pam en ik nog aan het filmen waren en de wolk steeds groter werd. 'Pam doe je camera weg!' riep ik. Samen met onze gids en porter schuilde we achter een soort stenen muurtje. Met een enorme hoeveelheid wind kwam het 'restje' van de lawine op op ons af. Wauw wat een kracht moet een lawine hebben, om zoveel sneeuw te verplaatsen. We hebben enorm veel geluk gehad dat we dit hebben kunnen zien, zeiden medereizigers. In de winter komen lawines amper voor en op deze AnnaPurna had de laatste 7 jaar terug plaats gevonden. Pam en ik dachten echter anders: Wauw wat hebben wij een geluk dat we nog leven. Al was dit natuurlijk lichtelijk overdreven, maar je zou maar net op de verkeerde tijd op de verkeerde plek zijn. Dus daar dronken we die avond een biertje op.
Sneeuw dus steeds meer sneeuw. Op de meeste plekken was het modderig en glad. Op andere plekken was het ijs alleen maar ijs. 's Nachts was het zo langzamerhand -20 graden Celcius. We moesten steeds meer lagen kleding aantrekken om warm te blijven. Al de temperatuur opzich wel mee zolang je loopt.
Dag 5 begon onze eerste pittige klim. We hadden het moeilijkste pad gekozen. Het was het sowieso waard, want het was prachtig. Op bestemming aangekomen (Manang) hadden we een acclimatisering-dag waar we ook wel echt aan toe waren. We hebben die dag moedig naar een bevroren meertje gelopen en kaarten verstuurt in een brievenbus die er zo verloren uitzag dat we verwachtten dat de kaarten hun bestemming nooit zouden bereiken. Een week geleden zijn ze in Nederland aangekomen, wat ik op zich wel indrukwekkend vind zo vanuit de Himalaya's.
Op dag 9 begon het echte zwaren werk. We moesten trekken naar High Camp. Het was koud, want de zon had zich verstopt achter stapels wolken. Het sneeuwde een beetje en we moesten door diepe sneeuw banjeren met een diepe afgrond naast ons. Langzaam aan begonnen we ook steeds meer te merken dat er minder zuurstof beschikbaar was. Beide begonnen we symptomen te krijgen van 'High altitude sickness'. Om het ergste te voorkomen slikte we dan ook snel de medicijnen voor preventie. Bijwerkingen waren dat we ongeveer elke seconde naar de wc moesten en dat je heel snel uitgeput raakte. Niet echt de fijnste bijwerkingen als je elke keer pas na een paar uur een wc tegen komt en je bijna continu bergopwaarts liep. Maar de gids was ons even vergeten te vertellen wat de bijwerkingen precies waren. Daar kwamen we pas de volgende dag achter...
Uitgeput kwamen we aan op onze lunchbestemming, waar we ongeveer moesten vechten om een heater met chinezen. Achteraf gezien was het wel grappig, maar op dat moment wilden we echt heel graag een beetje warmte. Maar niet veel later kwamen de obers aanzetten met een gasbrander en die werd zonder een twijfel onder een houten tafel neergezet. Zo doe je dat in Nepal. Dat betekende warme voetjes en er gewoon maar op vertrouwen dat de boel niet in de fik vliegt.
We waren nog niet klaar voor die dag. We bevonden ons op Basecamp en we wilden High Camp bereiken, zodat het niet al te lastig werd om de volgende dag de Thorong La pass te passeren. Het was maar een uur lopen. Het was echter ijskoud, het begon steeds kouder te worden, het pad was vervaagd onder de sneeuw en de lucht was zo grauw dat je niet zag waar de sneeuw ophield en de lucht begon. Het was verschrikkelijk en eindeloos. Wauw. Ik kan niet beschrijven hoe gelukkig ik was toen we de lodges van High Camp in beeld kregen. Daar konden we opwarmen bij een heater en ons mentaal voorbereiden op de volgende dag. De volgende dag zouden we de Thorong La pass overgaan en het hoogste punt van onze trek bereiken: 5416 meter. Maar eerst stond de koudste nacht van de hele trek op ons te wachten.
Het stormde die nacht en het was minimaal -20 graden Celsius wat betekende -20 graden binnen in ons kamertje. Door die verschrikkelijke medicijnen moesten Pam en ik ook nog eens midden in de nacht naar de WC. Dit betekende uit je warme met eendendons gevoerde slaapzak en de deur uit, want de WC was jawel buiten. Net zoals op de camping alleen dan wat kouder.. Onze mobieltjes waren allebei leeg door de kou en opladen dat kon niet zo makkelijk. Daarom kwam de gids ons om half 5 wekken. Veel later dan gepland kwamen we de ontbijtlodge binnen. Omdat we simpelweg niet konden zien hoe laat het was, hadden we iets te lang de tijd genomen om onze spullen in te pakken. Het bleek dat het niks had uitgemaakt, niemand was nog vertrokken. Door de hevige storm van die nacht was het hele pad ondergesneeuwd en moesten we wachten tot de zonsopgang voor we konden vertrekken. Opgelucht dat we nog even rustig konden ontbijten plofte we neer. Na een paar uur wachten konden we er echter niet meer omheen.. We moesten echt gaan lopen.
Voor we ook maar echt lekker op pad waren, werkt ik overspoelt door misselijkheid en buikpijn. Ik kon amper nog een stap verzetten. Pam keek me met een bleek gezicht aan: 'Eef we moeten terug dit kan niet zo.' Lieve Pam maakte zich meer zorgen om mij dan ik om mezelf denk ik haha. Ik dacht er anders over. We liepen een stukje door zodat ik even kon zitten. Na een stukje reep en een wonderbaarlijk pilletje van onze gids tegen misselijkheid en buikkrampen knapte ik wat op. We gingen door. Opgeven dat wilde we allebei niet natuurlijk. Onze 'groep' bestond nu uit een leuk koppel (een Mexicaanse vrouw en een Finse man) en hun gids, onze gids, onze drager, Pam en ik. Sfgebrek. Door ons late vertrek kregen we alle wind en kou mee die we eigenlijk hadden willen vermijden door vroeg te vertrekken. Samen doorstonden we de sneeuw, de kou, de wind en het zuurstofgebrek. Mede door een voorraad voedsel, die onder andere bestond uit chocola en Snickers, die ons de energie gaf die we nodig hadden. En het idee dat we een tijdje op de topbestemming zouden verblijven, werd letterlijk weg geblazen. De wind was zo koud dat we na een snelle foto eigenlijk zo snel mogelijk door gingen.
Nu klinkt het allemaal heel heftig en zwaar. Dat was het naar mijn gevoel ook, maar het was ook prachtig. Ik heb nog nooit door zulke diepe sneeuw gelopen. Het was stil, het was wonderbaarlijk groot, het was gewoon onvoorstelbaar mooi. En het gevoel dat je krijgt als je de top bereikt hebt is onbeschrijfelijk. Dat voelt zo goed!
De weg naar beneden was geweldig. Niet alleen het feit dat we niet meer moesten klimmen. De zon scheen en het was glad. Zo glad dat we 3 opties hadden: naar beneden lopen voetje voor voetje, met een normale pas lopen maar daardoor het risico lopen dat je viel (heel vaak) of op je kont gaan zitten en... GLIJDEN. Je kan denk ik wel raden wat het geworden is. Pam en ik hadden allebei zo'n verschrikkelijk lelijke regenbroek aan die zo waterdicht was als het maar kon. Prima glijmateriaal bleek dus. Het was geweldig. Ik weet nog dat ik op dat moment zo ontzettend blij was dat ik het had gehaald en dat we die bergen afgleden dat ik alleen maar riep: 'Volgens mij is dit de beste dag van mijn leven!'
Toen we het punt bereikte dat we niet meer konden glijden, werd sneeuw vervangen door modder. We hadden het grootste gedeelte van de tocht gehad, maar moesten nog een stukje. Jammer genoeg had het hostel waar we belandden, geen warme douche zoals onze gids ons min of meer verteld had.. Nog een dag wachten.
Maar nee die dag erna belande we in een 'dood' dorpje. Het was een prachtig dorpje met in het midden een prachtig klooster, maar er was letterlijk niemand. Elk hostel was dicht. Pam en ik waren doodop en teleurgesteld dat we niet in het vorige dorpje waren gebleven dat er een stuk levendiger uitzag. Niks aan te veranderen. De tocht door de 'Windvalley' die we net hadden gemaakt, had ons uitgeput. De 'Windvalley' heeft namelijk een hele toepasselijke naam. Koud dat het was! Na het hele dorpje afgelopen te hebben, vonden we eindelijk nog een hostel dat open was. HALLELUJA. Al was de douche niet echt warm, ik dook er toch maar even in. Een paar dagen douchen voelt toch niet helemaal lekker.. En het viel niet tegen.
Ik weet niet meer of het dag 11 of dag 12 was. Pam en ik liepen rustig, maar hadden eigenlijk helemaal geen zin. Tot we een dorpje in liepen en zagen staan: Dutch Bakery. Dat kon niet waar zijn. Toch wel. Er woonde een man die getrouwd was met een Nepalse vrouw en daar een hostel en restaurantje had. Toen de vrouw Nederlands tegen ons begon te praten kon de lach niet meer van ons gezicht verdwijnen. We moesten alleen nog onze gids overtuigen dat we hier moesten eten en niet in het volgende dorpje. Dat was niet zo moeilijk. Drie keer raden wat er op de menukaart stond?! KROKETTEN. Ze waren natuurlijk niet zo lekker als in Nederland, maar man wat smaakte dat goed. Dat is echt een leuke verrassing, iets Nederlands in de Himalaya's.
Pas op dag 11 konden we echt genieten van een warme douche. Ik wou dat ik kon beschrijven hoe huppelend en vrolijk Pamela door de kamer danste nadat ze klaar was met douchen, maar ik denk dat ze het niet zo leuk vind als ik dat uitgebreid opschrijf. Ik kan je wel zeggen dat een warme douche echt luxe is en dat we het allemaal heel erg moeten waarderen dat het zo ontzettend vanzelfsprekend is in ons land. Wat was dat heerlijk.
Het laatste gedeelte van onze trip bracht ons nog naar een paar boeiende plekken: hot-springs en Poon Hill. Ik kan je wel vertellen hoe lekker het is om in een hot-spring te liggen met een biertje tussen de bergen als je benen zo goed als dood zijn, maar ik denk dat je dat zelf ook wel kunt bedenken.
Poon hill was een heuvel van 3210 meter hoog. In Nepal is alles onder de 4000 meter een heuvel, daarboven mag het zich pas een berg noemen. Ik durfde niks te zeggen over Vaalserberg... Al weet ik zeker dat elke Nepalees me uitgelachen zou hebben. De Poon Hill is een hele populaire attractie. Het idee is dat je voor zonsopgang de heuvel opwandelt en den zonsopgang bekijkt van af te top. Het idee is ook dat je 360 graden uitzicht hebt over de Himalaya's. Dit geld natuurlijk alleen als het niet bewolkt is... Je raadt het al. Het was bewolkt. Na een kop echte Nepalse Masala thee, vertrokken we weer naar beneden. We konden de taxi die ons stond op te wachten in onze eindbestemming: Nayapul.
Al hadden we van te voren niet verwacht dat we zo enorm veel trappen af moesten lopen. Ik zou willen dat ik de treden geteld had. Pijnlijk dat het is voor je benen en knieën.. We konden wel gillen toen we aankwamen bij de taxi. Als traktatie kochten Pam en ik samosa's (heerlijk gefrituurde driehoekjes van deeg gevuld met aardappel en groenten) gekocht die we opaten in de taxi. Jammer genoeg moesten we onze tweede hond, die de laatste dag bijna geheel met ons mee was gelopen, achterlaten bij de taxi. Arme stakker.
De taxi bracht ons naar Pokhara, waar we met een aubergine lasagne vierden dat we het gehaald hadden. We hadden het gehaald en wat is het fantastisch om te trekken door de bergen. Dit is zeker niet de laatste trekking die ik heb gemaakt (met Pam), er zullen hoop ik nog velen volgen.
Toen waren de laatste dagen in Nepal voor mij aangebroken. We hebben 1 dagje in Pokhara gespendeerd. Als echte Nederlanders zijn we met de fiets naar de andere kant van de stad gefietst en hebben we een grot en een waterval bezocht. Ook hebben we een kijkje genomen in een Tibets-vluchtelingencentrum. Daar sprak een vrouw ons aan, omdat ze ons Nederlands hoorde praten. Haar zus was getrouwd met een Nederlandse man en woonde in Nederland. Ze nodigde ons uit voor een kop thee en wij gaven haar enkele spullen die we niet meer nodig hadden. Ze nam ons mee naar haar kraampje en liet haar de prachtige sieraden zien die zelf maakte net als vele andere Tibetse vluchtelingen. Dit was de enige manier om geld te verdienen voor haar en de anderen. Ze hadden namelijk allemaal geen paspoort, maar alleen een pas die aangaf dat ze Tibets waren. Daarmee konden ze niet werken in Nepal.
Tuurlijk zou dit een verkooptruc zijn geweest, maar ik vond haar aardig, de sieraden waren enorm mooi en ik wou toch nog wat armbandjes aanschaffen voor mijn vriendinnen. Ik kocht er 15 en daarmee was bijna haar hele voorraad op, maar ze was ontzettend blij natuurlijk.
Voor de laatste paar dagen in Nepal vertrokken we de volgende dag weer naar Kathmandu. Wat een kabaal na al die rust in de bergen en wat een vieze lucht. Na een bezoek aan een boekenwinkel in het rumoerige Thamel, aten we die avond bij onze gids Dal Bat (rijst met een soep van linzen, dat gemiddeld elke Nepalees elke dag 2 keer eet).
De volgende dag was het tijd om al onze spullen uit te zoeken. We vertrokken die middag naar Boudha, het gebied in Kathmandu rond de Boudhanath stupa. Het is een prachtige gebied met heel veel kloosters.
We liepen die middag, nadat we ongeveer de halve dag nodig hadden gehad om onze spullen in te pakken, op zoek naar een hostel in Boudha. Plots stopte er een auto naast ons. Daar waren twee monniken die ik heel goed kende uit Namo Buddha! Dat was een hele leuke verrassing. We konden instappen en zij regelden voor ons een slaapplek in een klooster voor Nonnen. Dit klooster was gelegen tegenover de plek waar zij verbleven.
Na een praatje, dumpten we snel onze spullen. We hadden namelijk een afspraak bij mijn gastgezin. Voor de laatste Nepalse maaltijd, gingen we naar mijn gastgezin. Het was na bijna 2 maanden, heel erg leuk om de familie weer te zien. Het afscheid was raar en best lastig. Het is een prachtige familie en ik hoop ze oprecht nog een keer te zien.
En toen was het moment daar, mijn laatste dag in Nepal. We stonden vroeg op om de Puja in het klooster bij te wonen (lees 5 uur). Het was een twee-uur-durig Puja, waarin veel offers werden gemaakt.
We zijn die dag naar Pashupatinath geweest. Daarna hebben we een school bezocht die is opgericht door Thrangu Rinpoche. Dit is dezelfde lama die het het klooster in Namo Buddha heeft opgericht. Dit is een (kost)school speciaal voor kinderen uit de Himalaya die in hun eigen dorp geen scholen hebben. We kregen een rondleiding en Pamela heeft geholpen met het maken van MoMo's. Jammer genoeg moesten we al snel weer vertrekken. We hadden namelijk een afspraak bij een spa.
Ik sloot mijn verblijf in Nepal af met een lunch samen met Pamela en Lama Tashi Wangchuck.
Het afscheid brak aan. Het begon te regenen toen ik in de taxi stapte en afscheid nam van Pamela en Tashi. Ik kreeg een brok in mijn keel op het moment dat de taxi weg reed en ik nog even naar ze zwaaide. Mijn reis zat er op.
Ik kan niet in een paar woorden beschrijven wat de reis met me gedaan heeft en hoe blij ik ben dat ik het gedaan heb. Misschien ben ik er zelf nog geen eens achter. Ik heb geweldige mensen ontmoet en geweldige tijden gehad, maar ook moeilijke periodes gekend en ook minder aardige mensen ontmoet. Al met al is mijn dank groot voor alles en iedereen. Misschien nog wel het grootst voor de mensen die dicht bij mij staan. Voor mijn ouders die achter mij stonden, maar ook mijn vriendje en vriendinnen die er altijd voor mij waren als ik ze nodig had (zelfs op deze afstand).
De wereld is mooi en er is nog heel veel te ontdekken.
Dhanyabad.
Terima Kasih.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
