Traveling soul

Vlak voor ik weg ging, vroeg ik me af waarom ik eigenlijk altijd zo graag wil gaan. Ook mijn nicht vroeg aan mij, waarom ga je eigenlijk? Ik heb nooit getwijfeld aan weg gaan, meestal wilde ik zo graag gaan dat ik niet eens verder nadacht. Dit keer was de eerste keer dat ik er oprecht moeite mee had om te gaan. Om iedereen achter te laten.
En dan ga ik wel verder nadenken, want waarom zou ik een plek verlaten die ik eigenlijk niet wil verlaten?

Het antwoord is niet makkelijk te vinden, omdat er meerdere redenen zijn voor weg gaan. Een van de grootste dit keer is wel dat ik vakken ga volgen die me ontzettend interessant lijken. Ik krijg eindelijk weer kriebels omdat ik ga studeren. Kriebels die ik 3 jaar geleden voor het laatst heb gehad, voordat ik wist dat ik geneeskunde helemaal niet zo ontzettend leuk zou gaan vinden als ik had verwacht. De vakken die ik hier ga volgen zijn naar mijn mening een grotere uitdaging. Ik ga uitgedaagd worden om over dingen na te denken, terwijl ik bij geneeskunde het gevoel had dat ik alleen maar dingen in mijn hoofd aan het stampen was en daar werd ik absoluut niet gelukkig van.
Nu zeg ik niet dat ik geneeskunde niet ga afmaken. Dat zie ik wel als ik terug ben.

Maar die vakken die ik hier ga volgen had ik vast gedeeltelijk ook in Nederland kunnen volgen, dus geheel verklaard het niet waarom ik weg ga. Een andere reden is dat ik in Nederland vaak het gevoel krijg dat ik geleefd word. Ik zal vast niet de enige zijn die dit gevoel heeft, maar ik vind het erg lastig om afstand te nemen van mijn drukke bestaan. Ik blijf iedereen maar willen zien, omdat ik iedereen in mijn leven zo ontzettend leuk en inspirerend vind. Ik blijf maar dingen willen plannen, omdat ik zo ontzettend veel energie haal uit het halen van een doel. Ik stop niet en ik blijf maar doorgaan. Ik blijf iedereen zo snel mogelijk willen antwoorden op whats-app, omdat ik niemand wil teleurstellen en omdat ik weet hoe irritant ik het vind als iemand mij niet antwoord. Toch lukt dat niet altijd. Dit valt allemaal weg als ik weg ben. Het lukt me veel beter om afstand te nemen hier, waar ik nog niet zo veel mensen ken, dan thuis waar er zo veel prikkels zijn die te dichtbij komen. Reizen voelt voor mij als het resetten van mijn gedachten. Hetzelfde bereik ik gedeeltelijk met schrijven alleen duurt het resultaat van de reset dan wat minder lang.

Natuurlijk zijn er ook nog heel veel clichés, die maken dat ik reizen en ergens anders leven geweldig vind. Een daarvan is dat ik als ik weg ben zo veel verschillende mensen ontmoet die je allemaal weer een andere kijk op de wereld geven. Mensen met wie ik in Nederland misschien niet eens een woord had gewisseld. De afstand is namelijk veel kleiner tussen mensen wanneer je beide ver weg bent van huis. Dan heb je namelijk gelijk al een band die genoeg is om in ieder geval tijdelijk iets moois op te bouwen. Dat is weer iets anders; Tijdelijkheid.
De tijdelijkheid van het leven komt goed tot zijn recht tijdens het reizen, want hier word ik constant geconfronteerd met tijdelijkheid. Tijdelijkheid van vriendschappen, van de definitie van 'thuis', van het missen van een thuis, van het terug gaan naar huis. Terwijl het realiseren van tijdelijkheid denk ik een van de mooiste dingen van het leven is. Zodra ik dat doe, hecht ik me waarschijnlijk 'thuis' ook veel minder aan mijn drukke rooster.

Hoe dan ook kan ik hier eindeloos door gaan over de tijdelijke onderdelen van reizen of weg zijn, maken dat het een ervaring is die ik steeds weer opnieuw wil ervaren. Ik waardeer Nederland steeds meer hoe vaker ik weg ga. Al moet ik zeggen dat ik verliefd ben op bergen en deze moeilijk te vinden zijn in Nederland (niet). De bergen doen me beseffen hoe klein ik eigenlijk ben. Het beklimmen van een berg laat me precies zijn waar ik ben en laat me niet afdwalen naar gedachten die maar blijven rond tollen in mijn hoofd.

Genoeg over reizen in het algemeen. Ik zal snel meer vertellen over Vancouver.

Liefs,

Eva